دل منه بر دنیی و اسباب او

زانکه از وی کس وفاداری ندید

کس عسل بی نیش از این دکان نخورد

کس رطب بی خار از این بستان نچید

هر به ایامی چراغی بر فروخت

چون تمام افروخت بادش دردمید

بی تکلف هر که دل بر وی نهاد

چون بدیدی خصم خود می پرورید

شاه غازی خسرو گیتی ستان

آنکه از شمشیر او خون می چکید

گه به یک حمله سپاهی می شکست

گه به هویی قلبگاهی می درید

از نهیبش پنجه می افکند شیر

در بیابان نام او چون می شنید

سروران را بی سبب می کرد حبس

گردنان را بی خطر سر می برید

عاقبت شیراز و تبریز و عراق

چون مسخر کرد وقتش در رسید

آنکه روشن بد جهان بینش بدو

میل در چشم جهان بینش کشید